Το αντικείμενο είναι ένα πατάρι σε ένα υφιστάμενο πέτρινο κτίριο. Το ελεύθερο ύψος είναι περιορισμένο και υπάρχει απαίτηση το συνολικό πάχος να μην ξεπερνάει τα 10εκ. Η λύση που προτείνεται εδώ είναι να χρησιμοποιηθούν μεταλλικές δοκοί σε κατάλληλη απόσταση μεταξύ τους, ώστε να μειωθεί το απαιτούμενο πάχος της πλάκας.
Η διαστασιολόγηση των μεταλλικών δοκών έδειξε ΗΕΑ100 ανά 50εκ, με αυξημένη όμως παραμορφωσιμότητα (δmax=26mm>δεπιτρ=l/250). Αυτό σημαίνει ότι η κατασκευή θα παρουσιάζει την κλασσική ταλάντωση που αισθάνεται κανείς στα μεταλλικά πατάρια επί λαμαρίνας, με ελαφρομπετό.
Τέλος, βοηθάει η χρήση οριζόντιων διατμητικών ήλων Φ19x100/200mm (χωρίς διαστασιολόγηση), για καλύτερη πρόσφυση και συνοχή μεταξύ των δύο υλικών (χάλυβα-σκυρόδεμα).
Τα μειονεκτήματα της λύσης είναι:
-η ταλάντωση/παραμορφωσιμότητα. Εαν αυτό είναι αποδεκτό από τον εργοδότη (αφού βεβαίως υπάρχει η δυνατότητα από τους κανονισμούς να ορίσει εκείνος τα αποδεκτά όρια) είναι εντάξει. Διαφορετικά, θα πρέπει να αυξηθεί το πάχος σε ΗΕΑ120, δηλ 113χλστ.
-η μειωμένη πυραντοχή (σε σχέση με τη συμπαγή πλάκα σκυροδέματος), λόγω της συμμετοχής των μεταλλικών δοκών στην εξωτερική επιφάνεια της πλάκας. Νομότυπα, θα πρέπει να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα για την πυροπροστασία των δοκών (βαφή, επικάλυψη με κατάλληλα υλικά κλπ).
Τα πλεονεκτήματα της λύσης είναι:
-Το μειωμένο πάχος της. Αν γινόταν από σκυρόδεμα, θα έπρεπε να έχει πάχος 400/30=14cm (για συνεχείς πλάκες)
Βεβαίως, η λύση αυτή έχει εφαρμοσθεί και σε κανονικές πλάκες σε μεταλλικά κτίρια, με επιτυχία.
Συνημμένα, σας παραθέτω και τους υπολογισμούς μου των μεταλλικών δοκών (για φόρτιση 2KPa μόνιμο και 5kPa κινητό)
